Κατασκευαστική ειλικρίνεια: Τεχνική Σχολή Leonard de Vinci ― 

Η επέκταση της Τεχνικής Σχολής Leonard de Vinci, στο προάστιο Saint-Germain-en-Laye, έξω από το Παρίσι, είναι μία ισχυρή δήλωση του πώς η αρχιτεκτονική μπορεί να περιοριστεί στην απλούστερη κατασκευαστική αλήθεια της.

Η αρχιτεκτονική μιας τεχνικής σχολής οφείλει να εκφράζει την κατασκευή της. Επιπλέον, πρέπει να παρέχει την απαραίτητη ευελιξία για τη στέγαση ενός λειτουργικού προγράμματος που διαρκώς εξελίσσεται. Χρειάζεται να είναι απλή και ισχυρή, εξυπηρετώντας τους σπουδαστές και το προσωπικό σε βάθος χρόνου.

Το έργο σχεδιάζεται χωρίς περιστροφές. Η μορφή και τα δομικά χαρακτηριστικά είναι αποτέλεσμα των ορθολογικών προδιαγραφών του κτιριολογικού προγράμματος: Η επιφάνεια της σχολής διπλασιάζεται, με τη δημιουργία ενός νέου κτιρίου δυναμικότητας 1200 σπουδαστών, διατηρώντας τις λειτουργίες της εγκατάστασης.

Το νέο κτίριο αναπτύσσεται σε τρία επίπεδα. Στο ισόγειο βρίσκονται εργαστήρια τεχνικής εκπαίδευσης, βεστιάρια και αποθηκευτικοί χώροι, σε σχήμα Π γύρω από μία κεντρική αυλή που ανοίγεται προς το προαύλιο. Οι κινήσεις κατανέμονται σε δύο εσωτερικούς δρόμους οι οποίοι φέρνουν φυσικό φως στο εσωτερικό και διευκολύνουν τον προσανατολισμό.

Το ισόγειο χτίζεται μέσα στην κλίση του εδάφους, οπότε ο πρώτος όροφος, όπου φιλοξενείται η σπουδαστική ζωή και η διοίκηση, βρίσκεται στο ίδιο επίπεδο με το πάρκο το οποίο σύντομα θα διατρέχει το κτίριο. Οι συγκεκριμένες λειτουργίες συνδέονται μέσα από μεγάλα, στεγασμένα αίθρια, που δημιουργούν έναν ελεγχόμενο διάλογο ανάμεσα στο κτίριο και το εξωτερικό περιβάλλον.

Στον δεύτερο όροφο, οι αίθουσες διδασκαλίας απολαμβάνουν μοναδική θέα προς το πάρκο και τον εσωτερικό κήπο.

Ο φέρων οργανισμός, ύψους 3.6m, διαιρείται σε έναν εμβάτη 1.2m ο οποίος συγκροτεί ολόκληρη τη σύνθεση του κτιρίου. Η συνδεσμολογία και οι επενδύσεις των όψεων, τα φωτιστικά και θερμαντικά σώματα και οι ηλεκτρολογικές εγκαταστάσεις ακολουθούν τον ίδιο κανονικό ρυθμό. Η ομοιόμορφη κατανομή των μηχανολογικών δικτύων, ο επαναληπτικός σχεδιασμός των ανοιγμάτων και η απουσία εσωτερικών φερόντων τοίχων προσδίδουν απόλυτη ευελιξία στη λειτουργικότητα.

Τα σκίαστρα στερεώνονται με τρόπο που να αφήνει ελεύθερη τη θέα. Προσαρμόζονται στον προσανατολισμό της κάθε όψης και αναλαμβάνουν δομικό ρόλο καθώς ενισχύουν την ακαμψία των μεγάλων υαλοπετασμάτων του ισογείου και υποστηρίζουν τον διάδρομο εξυπηρετήσεων του δεύτερου ορόφου.

Οι εκτεταμένες βιομηχανικές μεταλλικές επιφάνειες είναι υπόδειγμα εφαρμογής της πούδρας βαφής για τον χρωματισμό και την προστασία τους: Η επιλεγμένη τονικότητα, ένα σκούρο καφέ, συνδυάζεται με το φυσικό ξύλο στο εσωτερικό καθώς και με το φυτεμένο τοπίο στον περιβάλλοντα χώρο, τονίζοντας τις λεπτές διατομές των μεταλλικών προφίλ. Ταυτόχρονα όμως, είναι αρκετά ανοιχτόχρωμη ώστε να επιτρέπει ένα εντυπωσιακό παιχνίδι με το φως και τη σκιά, το οποίο τονίζει τη ρυθμική συγκρότηση του κτιρίου. Τα δομικά στοιχεία και τα σκίαστρα έχουν ματ φινίρισμα, που έρχεται σε αντίθεση με την έντονη γυαλάδα των οροφών που, καθρεφτίζοντας, πολλαπλασιάζουν τον χώρο και δημιουργούν μια αίσθηση αιώρησης καθώς διασχίζει κανείς τους εκτεταμένους διαδρόμους και τις γέφυρες κυκλοφορίας.

Με την οικονομία των μέσων και την απλότητα της κατασκευής, με την απόρριψη κάθε αυθαίρετης σχεδιαστικής χειρονομίας, η αρχιτεκτονική απελευθερώνεται από κάθε μορφολογική υπερβολή και περιορίζεται στην απλούστερη κατασκευαστική αλήθεια.

Αρχιτεκτονική: Tank Architectes, Cosa Architectes

Φωτογράφηση: Camille Gharbi