Κατοικία στο Sant Antoni de Vilamajor: Αφαιρετικές τονικότητες. ―
Η σύγχρονη Ισπανική αρχιτεκτονική είναι διάσημη για την τολμηρή χρήση του χρώματος, συνδυάζοντας φυσικά και βιομηχανικά υλικά. Ήδη από τα σπουδαστικά τους χρόνια, οι νέοι αρχιτέκτονες ενθαρρύνονται να χρησιμοποιούν χρώμα στα γραμμικά τους σχέδια, αντί για απλό άσπρο και μαύρο, με αποτέλεσμα να έχουν αναπτύξει ξεχωριστή ευαισθησία: Τα χρώματα του τοπίου και οι αρθρώσεις ανάμεσα σε διαφορετικά δομικά στοιχεία τονίζονται με χρωματιστές γραμμές, ήδη από το στάδιο της πρώτης μελέτης. Η εικαστική ποιότητα των σχεδίων στη συνέχεια μεταφέρεται στα κτίρια, διατηρώντας την αφαιρετική δύναμη του χρώματος στο χτισμένο περιβάλλον.
Οι Arquitectura G, με έδρα τη Βαρκελώνη, είναι από τα σχετικά νέα γραφεία που ξεχώρισαν μέσα στην πρώτη δεκαετία του 21ου αιώνα, με πλούσιο χτισμένο έργο. Στην κατοικία τους στο Sant Antoni de Vilamajor, στα περίχωρα της πόλης Granollers, χρησιμοποιούν μια περιορισμένη παλέτα υλικών, που αποκτά ξεχωριστή δύναμη με τη χρήση πυκνού κόκκινου χρώματος. Η κατοικία βρίσκεται σε έντονα επικλινές ανηφορικό οικόπεδο, με θέα και καλό φυσικό φωτισμό στο ανώτερο σημείο του. Η πλαγιά εξομαλύνεται ήπια με τη χρήση αδρής φυσικής πέτρας στην είσοδο, η οποία ταιριάζει με την υφή των τοίχων που είναι χτισμένοι με τσιμεντόλιθους στο χρώμα της αργιλικής άμμου. Ο εσωτερικός χώρος οριοθετείται ανάμεσα σε ένα δάπεδο στρωμένο με πλακίδια από τερακότα και μια οροφή από στραντζαριστή λαμαρίνα. Το φυσικό, ζωηρό κόκκινο χρώμα του δαπέδου επαναλαμβάνεται στη βαφή της οροφής, ενώ η ίδια χρωματική αφαίρεση εφαρμόζεται σε όλα τα υπόλοιπα δομικά στοιχεία, από τα συρόμενα μεταλλικά κουφώματα μέχρι τα ελεύθερα κυκλικά υποστυλώματα στο εσωτερικό. Η ίδια κοκκινωπή παλέτα επεκτείνεται στο εξωτερικό, από τα χαλίκια που στρώνουν το μονοπάτι πάνω στο έδαφος που οδηγεί προς την είσοδο, μέχρι τις τέντες που προσφέρουν σκίαση στο ανώτερο επίπεδο.
Το έργο ξεχωρίζει για τον σαφή διαχωρισμό ανάμεσα στις λειτουργίες της μέρας και της νύχτας, ο οποίος τονίζεται ακόμα περισσότερο με το κατασκευαστικό σύστημα και τη δομή κάθε χώρου. Από τη μία, το καθημερινό, σε επαφή με το έδαφος, καθορίζεται από τη βαριά δομή του τοίχου. Από την άλλη, η περιοχή των υπνοδωματίων, σε υπερύψωση, είναι ελαφριά κατασκευή σαν πανωσήκωμα πάνω από το ισόγειο και το πάρκινγκ.
Το κλιμακωτό σχήμα της κάτοψης του καθημερινού καθορίζει τις λειτουργίες χωρίς να χρειάζονται διαχωριστικοί τοίχοι, εξασφαλίζοντας ανεμπόδιστες θέες από τη μία πλευρά στην άλλη. Επίσης, υπάρχει καθαρή ιεραρχία ανάμεσα στα μεγέθη των χώρων, ώστε να ταιριάζουν στις διαφορετικές χρήσεις τους: γραφείο, τραπεζαρία, κουζίνα, καθιστικό, κατά σειρά μεγέθους από το μικρότερο προς το μεγαλύτερο. Στη διαδοχή των υπνοδωματίων, από την άλλη, η οργάνωση είναι γραμμική και αδιαβάθμητη. Όλα τα δωμάτια ανοίγουν προς τον κοινόχρηστο χώρο μέσα από μεγάλες δίφυλλες πόρτες και ανασηκώνονται πάνω από τον όγκο των τσιμεντόλιθων, για καλύτερο φυσικό φωτισμό.
Μέσα από ένα οριζόντιο άνοιγμα που σχηματίζει την ηλιοροφή, αποφεύγεται η επαφή ανάμεσα στον κοινόχρηστο χώρο (λευκό) και τα υπνοδωμάτια (κόκκινο), ώστε να δίνεται ακόμα μεγαλύτερη έμφαση στον διαχωρισμό ανάμεσα στους δύο διαφορετικούς κόσμους. Επίσης, η ηλιοροφή προσφέρει φυσικό φωτισμό στον διάδρομο. Αυτή η τομή, επιπλέον, δημιουργεί έναν άξονα στο εσωτερικό της κατοικίας με μία διαδοχή από υποστυλώματα τα οποία στηρίζουν το βάρος του φυτεμένου δώματος και επεκτείνονται προς τον κήπο, όπου σβήνουν μέσα στο τοπίο.
Αρχιτεκτονική: Αrquitectura-g
Photography: © José Hevia
